Kulağımda Dan Black'ten "I Love Life" çalarken içten içe I HATE THIS FUCKIN LIFE diye haykırıyorum ben. Hayatımın en kötü gününe hoş geldiniz. Siz kimseniz artık.
I dont even care.
Tanımadığınız insanlara karşı alttan alıp karşılığında öfkenizin içinizde patlaması ne kadar iğrenç bir şeydir değil mi? Hele ki benim gibi alttan almaya alışmış biri değilseniz.
Alttan almam ben, ama bazen nefret ediyorum bu huyumdan. Belki alışık olsam bu kadar koymazdı ağzına sıçtığımın kızının söyledikleri. O kadar sinirliyim ki bilgisayarıma yumruk attım bir de onun pişmanlığını taşıyorum.
Burayı sırf twitter sayfamı ergen yakarışlara çevirmemek için açtım ama hala kendimi çok ergen hissediyorum. Ama kalem tutamıyorum ki. Yazdığımı sonra okuyamıyorum. Okuyamıyorum işte. Bundan bir sene sonra bakıp "vay amınakoyayım amma salakmışım" demek istiyorum. Ve ondan sonraki seneler bir önceki seneye aynı şeyi geçirerek yaşamak istiyorum.
Ben bile artık kim olduğumu bilmiyorum. 19 yaşına girmeme az kalmışken kim olduğumu çözmem şu meşhur "kimlik karmaşası" olayından çıkmam gerekmiyor muydu?
O zaman ben neden daha da karmaşık hissediyorum?
Neden her şey çözülecekken daha da düğüm oluyor?
Neden?
Nede-.....